Κλειδοκόκκαλα...

Κλειδοκόκκαλα...

Κάθομαι σε κάτι κακόγουστα τσιμεντένια ορθογώνια καθίσματα που βρίσκονται δεξιά και αριστερά από ένα φτιαχτό μονοπάτι ενός σκοτεινού πάρκου..Λίγο πιο εκεί ένα ζευγάρι γλωσσοφιλιέται..ένας σκύλος κατουράει..μία γάτα κυνηγάει το ποντίκι που μόλις ξετρύπωσε από τους σωλήνες ενός υπονόμου..ένας εξηντάρης ατάλαντος γρατζουνάει μια ηλεκτρική κιθάρα καθισμένος σε ένα ψάθινο καρεκλάκι ζητώντας χρήματα που κανένας δεν του αφήνει..ένας ψαράς κοιτάζει το μαύρο άπειρο της θάλασσας περιμένοντας κάποιο ανόητο ψάρι να θυσιαστεί στο καυτό λάδι της κουζίνας του σπιτιού του ή στην χειρότερη περίπτωση στα πρώτα σκουπίδια όπου θα το ρίξει ο ψαράς αφού ματαιόδοξα υλοποιήσει την αχόρταγη απληστία του να αποδείξει πως μπορεί να δαμάσει τα πλάσματα του βυθού..Ο βυθός όμως αυτός είναι τόσο πεθαμένος όσο και οι φραπέδες που βρίσκονται κάτω κοντά στα στραβά μου πόδια και στους οποίους έχει μένει φυλακισμένος μόνο ο αφρός πισσοκολλημένος στα πλαστικά ποτήρια πακέτου..Ποιοι ανόητοι τα παράτησαν χωρίς να νοιαστούν??Και πόσο ανόητη νοιώθω και εγώ που τα κοιτάζω με τόση προσοχή..και που αφιερώνω χρόνο να γράψω κάτι για αυτά??

Και ύστερα σηκώνω το βλέμμα μου από τα τσαλακωμένα χαρτιά μου...Και βλέπω εσένα..να περνάς με το ποδήλατο σου..με πλέον κοντά μαλλιά..φορώντας ένα μωβ ξεβαμμένο φούτερ..Και όπως σε κοίταξα τόσο στιγμιαία...τόσο στιγμιαία έστρεψα και το κεφάλι μου αλλού..Όχι..Ανόητε..Όχι με μίσος..ούτε με ντροπή..Με ένα τόσο μεγάλο ΤΙΠΟΤΑ που όλο το στόμα μου ξεσκίζεται για να το πει...Ένα ΤΟΣΟ μεγάλο τίποτα....Και ύστερα χαμογέλασα στα μηδενικά δευτερόλεπτα μέχρι να χαθείς από την σκέψη μου...

Ένα ανόητος άνεμος φυσάει εδώ και τόσην ώρα..κάνοντας τα νεύρα μου να σπινθηρίζουν από υπερένταση.....Μου μπερδεύει τα μαλλιά και κάνει τα χαρτιά στα οποία γράφω να χορεύουν και να λυγίζουν προς την δεξιά μεριά..Μάταια προσπαθώ να μουτζουρώσω λίγες λέξεις....Ε που να πάρει ο διάολος..αφήνω το μολύβι...τα τσαλακώνω με μανία ακόμα περισσότερο και τα πετάω μέσα στην ήδη ανακατωμένη από ψευτοαντικείμενα τσάντα μου..

Στο μυαλό μου εικόνες από κλειδοκόκκαλα...Τόσα ζευγάρια κλειδοκόκκαλα έχουν περάσει από πάνω μου....Το κεφάλι μου  πιέζεται από την σούστα του στρώματος...Το ταβάνι σεισμικά να κουνιέται...και εκείνα τα κλειδοκόκκαλα..να σφίγγονται..το δέρμα να τεντώνεται...οι μύες να συσπώνται...Να πάμε όλοι στο διάολο...Σαχλοπλάσματα του βυθού..και του υπονόμου...ΕΚΕΙ ΑΝΗΚΟΥΜΕ.

Βγάζω τον καπνό μου..στρίβω ένα τσιγάρο... και φαγουρίζομαι τώρα στα δικά μου κλειδοκόκκαλα...που πετάγονται τόσο έντονα..δεξιά και αριστερά από τον λαιμό μου..Μου ανήκει ένας λαιμός που εκσπερματώνει λέξεις που κάνουν πολλούς να αηδιάζουν...Α! Ναι..αλλά ξέρεις κάτι???? Δεν δίνω δεκάρα φίλε...

Τα μάτια μου τσούζουν...Δακρύζουν και εγώ γελάω με την κωμικοτραγική κατάσταση στην οποία ζω..Ναι μάλλον πρέπει να αλλάξω επειγόντως τους φακούς μου...Η παραλιακή είναι τόσο άδεια..που αναρωτιέμαι αν όντως κάνει τόσο κρύο...Ή αν εγώ πια έχω γίνει τόσο αναίσθητη που δεν νοιώθω τίποτα..

Ε που να πάρει..με αυτόν τον καταραμένο άνεμο δεν μπορώ να γράψω άλλο...Καταραμένα μάτια..Καταραμένο κρύο...Καταραμένο εγώ μου...Καταραμένα κλειδοκόκκαλα...Γαμώτο νομίζω μόλις ράγισα τα δικά μου...Ε δεν πειράζει...