Re: ΠΟΙΗΣΕΩΣ ΤΟ ΜΕΛΟΣ...
από Petr_4 » Ιούνιος 29th, 2011, 11:47 am
Υπαρξιακο ποιημα του Βασιλη
Μια χαραμάδα απ' το παντζούρι λίγο φως
κι ένα παράθυρο που χρόνια έχει ν' ανοίξει
νιώθω το τέλος και ο πόνος δυνατός
σαν μια σελίδα που δε λέει να γυρίσει
Θέλω να βγω απ' τ' αδιέξοδο αυτό θέλω να βγω
μα τους ανθρώπους τους φοβάμαι κι είναι αλήθεια
την εγκατάλειψη τη γνώρισα τη ζω
τη μοναξιά μου τη ζωγράφισα στα στήθια
Με αναμνήσεις και με όνειρα μπορεί
να 'χω γεμίσει το δωμάτιο που μένω
τη μοναξιά κι αν δεν τη νίκησε κανείς
εγώ είμαι εδώ και να θυμάσαι περιμένω
Θέλω να βγω απ' τ' αδιέξοδο αυτό θέλω να βγω
μα τους ανθρώπους τους φοβάμαι κι είναι αλήθεια
την εγκατάλειψη τη γνώρισα τη ζω
τη μοναξιά μου τη ζωγράφισα στα στήθια
Μια χαραμάδα απ' το παντζούρι λίγο φως
κι ένα παράθυρο που χρόνια έχει ν' ανοίξει
νιώθω το τέλος και ο πόνος δυνατός
σαν μια σελίδα που δε λέει να γυρίσει
Θέλω να βγω απ' τ' αδιέξοδο αυτό θέλω να βγω
μα τους ανθρώπους τους φοβάμαι κι είναι αλήθεια
την εγκατάλειψη τη γνώρισα τη ζω
τη μοναξιά μου τη ζωγράφισα στα στήθια
Με αναμνήσεις και με όνειρα μπορεί
να 'χω γεμίσει το δωμάτιο που μένω
τη μοναξιά κι αν δεν τη νίκησε κανείς
εγώ είμαι εδώ και να θυμάσαι περιμένω
Θέλω να βγω απ' τ' αδιέξοδο αυτό θέλω να βγω
μα τους ανθρώπους τους φοβάμαι κι είναι αλήθεια
την εγκατάλειψη τη γνώρισα τη ζω
τη μοναξιά μου τη ζωγράφισα στα στήθια
Νομιζω πως η μοναδικη δουλεια που θα μου ταιριαζε καπως,ειναι αυτη του Θεου
http://www.youtube.com/watch?v=9p1syaWA ... ZhdKW8QM6k
http://www.youtube.com/watch?v=9p1syaWA ... ZhdKW8QM6k
-
Petr_4 - Crazy poster
- Δημοσ.: 6923
- Εγγραφη: Σεπτέμβριος 2nd, 2006, 11:11 am
- Τοποθεσια: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ/ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
Re: ΠΟΙΗΣΕΩΣ ΤΟ ΜΕΛΟΣ...
από Petr_4 » Ιούνιος 29th, 2011, 11:51 am
Κοινωνικη ποιηση-σοσιαλιστικος ρεαλισμος,απο τον Βασιλη
Αυτός ο κόσμος πως με τρομάζει,
με υποκρισία σαν με κοιτά,
το κάθε σφάλμα μου καταδικάζει,
και ύστερα ψεύτικα χαμογελά,
Ψυχούλα μου, ψυχούλα μου,
πάρε με από δω μέσα,
δεν την αντέχω την ντροπή,
την ψεύτικη την μπέσα,
Ψυχούλα μου, ψυχούλα μου,
πάρε με από δω μέσα,
δεν την αντέχω την ντροπή,
την ψεύτικη την μπέσα,
Αυτός ο κόσμος μια σ' ανεβάζει,
και μια σε ρίχνει στα χαμηλά,
το κάθε σου όνειρο το κομματιάζει,
και ύστερα ψεύτικα χαμογελά,
Ψυχούλα μου, ψυχούλα μου,
πάρε με από δω μέσα,
δεν την αντέχω την ντροπή,
την ψεύτικη την μπέσα,
Αυτός ο κόσμος πως με τρομάζει,
με υποκρισία σαν με κοιτά,
το κάθε σφάλμα μου καταδικάζει,
και ύστερα ψεύτικα χαμογελά,
Ψυχούλα μου, ψυχούλα μου,
πάρε με από δω μέσα,
δεν την αντέχω την ντροπή,
την ψεύτικη την μπέσα,
Ψυχούλα μου, ψυχούλα μου,
πάρε με από δω μέσα,
δεν την αντέχω την ντροπή,
την ψεύτικη την μπέσα,
Αυτός ο κόσμος μια σ' ανεβάζει,
και μια σε ρίχνει στα χαμηλά,
το κάθε σου όνειρο το κομματιάζει,
και ύστερα ψεύτικα χαμογελά,
Ψυχούλα μου, ψυχούλα μου,
πάρε με από δω μέσα,
δεν την αντέχω την ντροπή,
την ψεύτικη την μπέσα,
Νομιζω πως η μοναδικη δουλεια που θα μου ταιριαζε καπως,ειναι αυτη του Θεου
http://www.youtube.com/watch?v=9p1syaWA ... ZhdKW8QM6k
http://www.youtube.com/watch?v=9p1syaWA ... ZhdKW8QM6k
-
Petr_4 - Crazy poster
- Δημοσ.: 6923
- Εγγραφη: Σεπτέμβριος 2nd, 2006, 11:11 am
- Τοποθεσια: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ/ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
Re: ΠΟΙΗΣΕΩΣ ΤΟ ΜΕΛΟΣ...
από Petr_4 » Ιούνιος 29th, 2011, 11:57 am
Απο την νεα δουλεια του Βασιλη που πραγματικα με
αγγιξε. Ποιημα με κοινωνικες προεκτασεις,γκρεμιζει τον μυθο του
παθητικου καπνισματος,αλλα και φιλοσοφικες περει πρεπει και θελω.
Μου λένε να το πετάξω το ρημάδι
Δεν παίρνει άλλη αναβολή
Γι’ αυτό το κόβω από αυτό το βράδυ
Αν και δεν θέλω τούτη τη ζωή
Και κείνη μου ‘λεγε τα ίδια
Γιατί με αγαπούσε λέει πολύ
Την είδα την αγάπη της σκουπίδια
Ακόμα ένα τσιγάρο πυρπολεί
Τελευταίο τραγούδι
Τελευταίο τσιγάρο
Φέρτε μου μια φωτογραφία
Να το κρατάω και να γουστάρω
Τελευταίο τραγούδι
Τελευταίο τσιγάρο
Και μια κορνίζα να τη βάλω
Να με θυμούνται να φουμάρω
Μα όταν μια ολόκληρη ζωή
Όταν μια ολόκληρη ζωή
Παρέα ήμουν με ένα τσιγάρο
Εγώ το διάλεξα γι’ αυτό
Ποτέ δεν έκανα κακό
Παρά στον ίδιο μου τον εαυτό
Μου λένε λίγο εμένα να κοιτάξω
Να αλλάξω δρόμο και μυαλό
Αργά είναι την καρδιά μου να πετάξω
Μακριά της δεν υπάρχει πια καλό
Γι’ αυτό και μ’ άφησε κομμάτια
Για κείνη ήμουν πάντα ο σκληρός
Πιο μέσα από της ψυχής μου τα άγρια μάτια
Πάντα όταν κλαίω φταίει ο καπνός
Τελευταίο τραγούδι
Τελευταίο τσιγάρο
Φέρτε μου μια φωτογραφία
Να το κρατάω και να γουστάρω
Τελευταίο τραγούδι
Τελευταίο τσιγάρο
Και μια κορνίζα να τη βάλω
Να με θυμούνται να φουμάρω
Μα όταν μια ολόκληρη ζωή
Όταν μια ολόκληρη ζωή
Παρέα ήμουν με ένα τσιγάρο
Εγώ το διάλεξα γι’ αυτό
Ποτέ δεν έκανα κακό
Παρά στον ίδιο μου τον εαυτό
Μου λένε να το πετάξω το ρημάδι
Δεν παίρνει άλλη αναβολή
Μου λένε να το πετάξω το ρημάδι
Δεν παίρνει άλλη αναβολή
Γι’ αυτό το κόβω από αυτό το βράδυ
Αν και δεν θέλω τούτη τη ζωή
Και κείνη μου ‘λεγε τα ίδια
Γιατί με αγαπούσε λέει πολύ
Την είδα την αγάπη της σκουπίδια
Ακόμα ένα τσιγάρο πυρπολεί
Τελευταίο τραγούδι
Τελευταίο τσιγάρο
Φέρτε μου μια φωτογραφία
Να το κρατάω και να γουστάρω
Τελευταίο τραγούδι
Τελευταίο τσιγάρο
Και μια κορνίζα να τη βάλω
Να με θυμούνται να φουμάρω
Μα όταν μια ολόκληρη ζωή
Όταν μια ολόκληρη ζωή
Παρέα ήμουν με ένα τσιγάρο
Εγώ το διάλεξα γι’ αυτό
Ποτέ δεν έκανα κακό
Παρά στον ίδιο μου τον εαυτό
Μου λένε λίγο εμένα να κοιτάξω
Να αλλάξω δρόμο και μυαλό
Αργά είναι την καρδιά μου να πετάξω
Μακριά της δεν υπάρχει πια καλό
Γι’ αυτό και μ’ άφησε κομμάτια
Για κείνη ήμουν πάντα ο σκληρός
Πιο μέσα από της ψυχής μου τα άγρια μάτια
Πάντα όταν κλαίω φταίει ο καπνός
Τελευταίο τραγούδι
Τελευταίο τσιγάρο
Φέρτε μου μια φωτογραφία
Να το κρατάω και να γουστάρω
Τελευταίο τραγούδι
Τελευταίο τσιγάρο
Και μια κορνίζα να τη βάλω
Να με θυμούνται να φουμάρω
Μα όταν μια ολόκληρη ζωή
Όταν μια ολόκληρη ζωή
Παρέα ήμουν με ένα τσιγάρο
Εγώ το διάλεξα γι’ αυτό
Ποτέ δεν έκανα κακό
Παρά στον ίδιο μου τον εαυτό
Μου λένε να το πετάξω το ρημάδι
Δεν παίρνει άλλη αναβολή
Νομιζω πως η μοναδικη δουλεια που θα μου ταιριαζε καπως,ειναι αυτη του Θεου
http://www.youtube.com/watch?v=9p1syaWA ... ZhdKW8QM6k
http://www.youtube.com/watch?v=9p1syaWA ... ZhdKW8QM6k
-
Petr_4 - Crazy poster
- Δημοσ.: 6923
- Εγγραφη: Σεπτέμβριος 2nd, 2006, 11:11 am
- Τοποθεσια: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ/ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
Re: ΠΟΙΗΣΕΩΣ ΤΟ ΜΕΛΟΣ...
από Petr_4 » Ιούνιος 29th, 2011, 12:02 pm
Εδω δεν θα βαλω τους στιχους απο τα ποιηματα του Ζαφειρη Μελα. Ειναι underground τα ασματα,να κατσετε να τα ακουσετε.
Νομιζω πως η μοναδικη δουλεια που θα μου ταιριαζε καπως,ειναι αυτη του Θεου
http://www.youtube.com/watch?v=9p1syaWA ... ZhdKW8QM6k
http://www.youtube.com/watch?v=9p1syaWA ... ZhdKW8QM6k
-
Petr_4 - Crazy poster
- Δημοσ.: 6923
- Εγγραφη: Σεπτέμβριος 2nd, 2006, 11:11 am
- Τοποθεσια: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ/ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
Re: ΠΟΙΗΣΕΩΣ ΤΟ ΜΕΛΟΣ...
από o drakos » Ιούλιος 2nd, 2011, 8:32 pm
ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ- YARA YARA από το δίσκο ΞΕΜΠΑΡΚΟΙ Καββαδίας SS Ionion
Yara Yara Ν. ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ
Kαθώς αποκοιμήθηκες φύλαγε βάρδια ο κάβος.
Σε σπίτι μέσα, ξέχασες προχτές το φυλαχτό.
Γελάς, μα εγώ σε πούλησα στο Rio για δύο centavos
κι απέ σε ξαναγόρασα ακριβά στη Bηρυττό.
Mε πορφυρό στα χείλη μου κοχύλι σε προστάζω.
Στο χέρι το γεράκι σου και τα σκυλιά λυτά.
Aπάνωθέ μου σκούπισε τη θάλασσα που στάζω
και μάθε με να περπατώ πάνω στη γη σωστά.
Kούκο φορούσες κάτασπρο μικρός και κολαρίνα.
Nαυτάκι του γλυκού νερού.
Σε πιάνει ―μην το πεις αλλού― σα γάτα η λαμαρίνα
και σε σαστίζει ξαφνικό προβέτζο του καιρού.
Tο ντύμα πάρε του φιδιού και δώσ' μου ένα μαντίλι.
Eγώ, ―και σ' έγδυσα μπροστά στο γέρο Tισιανό.
Bίρα, Kεφαλονίτισσα, και μάινα το καντήλι.
Σε λόφο γιαπωνέζικο κοιμάται το στερνό.
Σου πήρ' από τη Nάπολη μια ψεύτικη καμέα
κι ένα κοράλλι ξέθωρο μαζί.
Πίσω απ' το φριγκορίφικο στην άδεια προκυμαία
έβενος, ―γλώσσα της φωτιάς, στο βάθος κρεμεζί.
Φώτα του Melbourne. Bαρετά κυλάει ο Yara Yara
ανάμεσα σε φορτηγά πελώρια και βουβά,
φέρνοντας προς το πέλαγος, χωρίς να δίνει διάρα,
του κοριτσιού το φίλημα, που στοίχισε ακριβά.
Γερά την ανεμόσκαλα. Kαφέ για τον πιλότο.
Λακίζετε, αλυσόδετοι του στεριανού καημού.
Kαι σένα, που σε κέρδισα μιανής νυχτιάς σε λότο,
σμίγεις και πας με τον καπνό του γκρίζου ποταμού.
Mια βάρκα θέλω, ποταμέ, να ρίξω από χαρτόνι,
όπως αυτές που παίζουνε στις όχθες μαθητές.
Σκοτώνει, πες μου, ο χωρισμός; ―Mατώνει, δε σκοτώνει.
Ποιός είπε φούντο; Ψέμματα. Δε φτάσαμε ποτές.
(Τραβέρσο, Αγρα 1990)
William George Allum Βασίλης Παπακωνσταντίνου Ηρώδειο 2005
Εγνώρισα κάποια φορά σ' ένα καράβι ξένο
έναν πολύ παράξενον Εγγλέζο θερμαστή
όπου δε μίλαγε ποτέ κι ούτε ποτέ είχε φίλους
και μόνο πάντα εκάπνιζε μια πίπα σκαλιστή.
Όλοι έλεγαν μια θλιβερή πως είχε ιστορία
κι όσοι είχανε στο στόκολο με δαύτον εργαστεί
έλεγαν ότι κάποτες, απ' το λαιμό ως τα νύχια,
είχε σε κάποιο μακρινό τόπο στιγματιστεί.
Είχε στα μπράτσα του σταυρούς, σπαθιά ζωγραφισμένα,
μια μπαλαρίνα στην κοιλιά, που εχόρευε γυμνή
κι απά στο μέρος της καρδιάς στιγματισμένην είχε
με στίγματ' ανεξάλειπτα μιαν άγρια καλλονή...
Κι έλεγαν ότι τη γυναίκα αυτή είχε αγαπήσει
μ' άγριαν αγάπη, ακράτητη, βαθιά κι αληθινή·
κι αυτή πως τον απάτησε με κάποιο ναύτη Αράπη
γιατί ήτανε μια αναίσθητη γυναίκα και κοινή.
Τότε προσπάθησεν αυτός να διώξει από το νου του
την ξωτική που αγάπησε, τόσο βαθιά, ομορφιά
κι από κοντά του εξάλειψεν ό,τι δικό της είχε,
έμεινεν όμως στης καρδιάς τη θέση η ζωγραφιά.
Πολλές φορές στα σκοτεινά τον είδανε τα βράδια
με βότανα το στήθος του να τρίβει, οι θερμαστές...
Του κάκου· γνώριζεν αυτός - καθώς το ξέρουμ' όλοι -
ότι του Αννάμ τα στίγματα δε βγαίνουνε ποτές...
Κάποια βραδιά ως περνούσαμε από το Bay of Bisky,
μ' ένα μικρό τον βρήκανε στα στήθια του σπαθί.
Ο πλοίαρχος είπε: "θέλησε το στίγμα του να σβήσει"
και διάταξε στη θάλασσα την κρύα να κηδευθεί.
Μαραμπού (1933)
Yara Yara Ν. ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ
Kαθώς αποκοιμήθηκες φύλαγε βάρδια ο κάβος.
Σε σπίτι μέσα, ξέχασες προχτές το φυλαχτό.
Γελάς, μα εγώ σε πούλησα στο Rio για δύο centavos
κι απέ σε ξαναγόρασα ακριβά στη Bηρυττό.
Mε πορφυρό στα χείλη μου κοχύλι σε προστάζω.
Στο χέρι το γεράκι σου και τα σκυλιά λυτά.
Aπάνωθέ μου σκούπισε τη θάλασσα που στάζω
και μάθε με να περπατώ πάνω στη γη σωστά.
Kούκο φορούσες κάτασπρο μικρός και κολαρίνα.
Nαυτάκι του γλυκού νερού.
Σε πιάνει ―μην το πεις αλλού― σα γάτα η λαμαρίνα
και σε σαστίζει ξαφνικό προβέτζο του καιρού.
Tο ντύμα πάρε του φιδιού και δώσ' μου ένα μαντίλι.
Eγώ, ―και σ' έγδυσα μπροστά στο γέρο Tισιανό.
Bίρα, Kεφαλονίτισσα, και μάινα το καντήλι.
Σε λόφο γιαπωνέζικο κοιμάται το στερνό.
Σου πήρ' από τη Nάπολη μια ψεύτικη καμέα
κι ένα κοράλλι ξέθωρο μαζί.
Πίσω απ' το φριγκορίφικο στην άδεια προκυμαία
έβενος, ―γλώσσα της φωτιάς, στο βάθος κρεμεζί.
Φώτα του Melbourne. Bαρετά κυλάει ο Yara Yara
ανάμεσα σε φορτηγά πελώρια και βουβά,
φέρνοντας προς το πέλαγος, χωρίς να δίνει διάρα,
του κοριτσιού το φίλημα, που στοίχισε ακριβά.
Γερά την ανεμόσκαλα. Kαφέ για τον πιλότο.
Λακίζετε, αλυσόδετοι του στεριανού καημού.
Kαι σένα, που σε κέρδισα μιανής νυχτιάς σε λότο,
σμίγεις και πας με τον καπνό του γκρίζου ποταμού.
Mια βάρκα θέλω, ποταμέ, να ρίξω από χαρτόνι,
όπως αυτές που παίζουνε στις όχθες μαθητές.
Σκοτώνει, πες μου, ο χωρισμός; ―Mατώνει, δε σκοτώνει.
Ποιός είπε φούντο; Ψέμματα. Δε φτάσαμε ποτές.
(Τραβέρσο, Αγρα 1990)
William George Allum Βασίλης Παπακωνσταντίνου Ηρώδειο 2005
Εγνώρισα κάποια φορά σ' ένα καράβι ξένο
έναν πολύ παράξενον Εγγλέζο θερμαστή
όπου δε μίλαγε ποτέ κι ούτε ποτέ είχε φίλους
και μόνο πάντα εκάπνιζε μια πίπα σκαλιστή.
Όλοι έλεγαν μια θλιβερή πως είχε ιστορία
κι όσοι είχανε στο στόκολο με δαύτον εργαστεί
έλεγαν ότι κάποτες, απ' το λαιμό ως τα νύχια,
είχε σε κάποιο μακρινό τόπο στιγματιστεί.
Είχε στα μπράτσα του σταυρούς, σπαθιά ζωγραφισμένα,
μια μπαλαρίνα στην κοιλιά, που εχόρευε γυμνή
κι απά στο μέρος της καρδιάς στιγματισμένην είχε
με στίγματ' ανεξάλειπτα μιαν άγρια καλλονή...
Κι έλεγαν ότι τη γυναίκα αυτή είχε αγαπήσει
μ' άγριαν αγάπη, ακράτητη, βαθιά κι αληθινή·
κι αυτή πως τον απάτησε με κάποιο ναύτη Αράπη
γιατί ήτανε μια αναίσθητη γυναίκα και κοινή.
Τότε προσπάθησεν αυτός να διώξει από το νου του
την ξωτική που αγάπησε, τόσο βαθιά, ομορφιά
κι από κοντά του εξάλειψεν ό,τι δικό της είχε,
έμεινεν όμως στης καρδιάς τη θέση η ζωγραφιά.
Πολλές φορές στα σκοτεινά τον είδανε τα βράδια
με βότανα το στήθος του να τρίβει, οι θερμαστές...
Του κάκου· γνώριζεν αυτός - καθώς το ξέρουμ' όλοι -
ότι του Αννάμ τα στίγματα δε βγαίνουνε ποτές...
Κάποια βραδιά ως περνούσαμε από το Bay of Bisky,
μ' ένα μικρό τον βρήκανε στα στήθια του σπαθί.
Ο πλοίαρχος είπε: "θέλησε το στίγμα του να σβήσει"
και διάταξε στη θάλασσα την κρύα να κηδευθεί.
Μαραμπού (1933)
Πίνω
στα κουρέλια όπου και να είναι. Και σε αυτή την υπέροχη γυναίκα που
έτρεχε πάντα μακριά μας και ποτέ δεν ήρθε ...και σε αυτούς που μας
περιμένουν να γυρίσουμε και εμείς δεν θα πάμε.
-
o drakos - Fast poster
- Δημοσ.: 1138
- Εγγραφη: Οκτώβριος 4th, 2010, 6:48 pm
- Τοποθεσια: αλλού..
Re: ΠΟΙΗΣΕΩΣ ΤΟ ΜΕΛΟΣ...
από o drakos » Ιούλιος 2nd, 2011, 8:45 pm
ΚΕΡΙΑ - Κ.Π ΚΑΒΑΦΗΣ - Ν.Αθανασάκης, Χ.Καλατζίδου
http://youtu.be/7LIJebGra_Y
Κάτια Δανδουλάκη-Αλέξανδρος Χατζής
http://youtu.be/vCpaUvyL_48
Ειρήνη Παππά
http://youtu.be/_0DiYKzHHdY
Κεριά (1899)
Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα -
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.
Δε θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.
Θάλασσα του πρωϊού - Κωνσταντίνος Καβάφης Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Εδώ ας σταθώ. Κι ας δω κ’ εγώ την φύσι λίγο.
Θάλασσας του πρωιού κι ανέφελου ουρανού
λαμπρά μαβιά, και κίτρινη όχθη· όλα
ωραία και μεγάλα φωτισμένα.
Εδώ ας σταθώ. Κι ας γελασθώ πως βλέπω αυτά
(τα είδ’ αλήθεια μια στιγμή σαν πρωτοστάθηκα)·
κι όχι κ’ εδώ τες φαντασίες μου,
τες αναμνήσεις μου, τα ινδάλματα της ηδονής.
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
Έτσι πολύ ατένισα ποίηση Κωνσταντίνου Καβάφη μουσική Σάκη Τσιλίκη
Την εμορφιά έτσι πολύ ατένισα,
που πλήρης είναι αυτής η όρασίς μου.
Γραμμές του σώματος. Κόκκινα χείλη. Μέλη ηδονικά.
Μαλλιά σαν από αγάλματα ελληνικά παρμένα·
πάντα έμορφα, κι αχτένιστα σαν είναι,
και πέφτουν, λίγο, επάνω στ' άσπρα μέτωπα.
Πρόσωπα της αγάπης, όπως τάθελεν
η ποίησίς μου.... μες στες νύχτες της νεότητός μου,
μέσα στες νύχτες μου, κρυφά, συναντημένα....
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1917)
http://youtu.be/7LIJebGra_Y
Κάτια Δανδουλάκη-Αλέξανδρος Χατζής
http://youtu.be/vCpaUvyL_48
Ειρήνη Παππά
http://youtu.be/_0DiYKzHHdY
Κεριά (1899)
Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα -
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.
Δε θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.
Θάλασσα του πρωϊού - Κωνσταντίνος Καβάφης Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Εδώ ας σταθώ. Κι ας δω κ’ εγώ την φύσι λίγο.
Θάλασσας του πρωιού κι ανέφελου ουρανού
λαμπρά μαβιά, και κίτρινη όχθη· όλα
ωραία και μεγάλα φωτισμένα.
Εδώ ας σταθώ. Κι ας γελασθώ πως βλέπω αυτά
(τα είδ’ αλήθεια μια στιγμή σαν πρωτοστάθηκα)·
κι όχι κ’ εδώ τες φαντασίες μου,
τες αναμνήσεις μου, τα ινδάλματα της ηδονής.
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
Έτσι πολύ ατένισα ποίηση Κωνσταντίνου Καβάφη μουσική Σάκη Τσιλίκη
Την εμορφιά έτσι πολύ ατένισα,
που πλήρης είναι αυτής η όρασίς μου.
Γραμμές του σώματος. Κόκκινα χείλη. Μέλη ηδονικά.
Μαλλιά σαν από αγάλματα ελληνικά παρμένα·
πάντα έμορφα, κι αχτένιστα σαν είναι,
και πέφτουν, λίγο, επάνω στ' άσπρα μέτωπα.
Πρόσωπα της αγάπης, όπως τάθελεν
η ποίησίς μου.... μες στες νύχτες της νεότητός μου,
μέσα στες νύχτες μου, κρυφά, συναντημένα....
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1917)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου