Λευκό κουστούμι..

Παρασκευή 16 Μαΐου 2014

Πυροβολώ εαυτό με κουστούμι λευκό

Προκαλώ τον γυμνό να σταθεί δυνατό

Του Αδάμ η πληγή είναι ακόμα ανοιχτή

Σαν χωρέσει στο σώμα του η Εύα, αρχίζει η ζωή..

Της αλήθειας το δρόμο τραβώ

Τον χαράζω στο χάρτη εγώ

Δεν αφήνω το χθες ξανά να σταθεί

Για το αύριο δεν κάνω καμία ευχή..

Ζωγραφίζω το χρόνο με μια πινελιά

Της στιγμής το τραγούδι κρατάω αγκαλιά

Αμαρτία δεν είναι να ζεις

Αδικία μεγάλη -στο τέλος- χαμένος θα βγεις..

Ο θεός ο δικός μου δεν είν τιμωρός

Πως μπορεί τότε να ναι ο εαυτός μου δειλός

Μες στη μέση του κόσμου μονάχος εγώ..

Δεν δαγκώνω το μήλο, προτιμώ τη ζωή μου να στύψω, να πιω..

Του χυμού την ουσία μη ψάχνεις παντού

Κι αν το ρούχο μου είναι ενός άλλου καιρού

Το χαρίζω σε Σένα που είσαι κοντά

Μη κρυώσεις καρδιά μου, κι ας είναι αργά..

αφιερωμένο σε ένα Λιοντάρι που..

επιστρέφει στη φύση Του..

L.N.E

Tags: έμμετρες σκέψεις, αφιερωμένα

Ανείπωτα - Ποίηση