Ρέμβης κι ανασαιμιάς

Παρασκευή 16 Μαΐου 2014

Σ' ανταμώνω σ' ένα άστρο που λαβώνει

και στο μέλλον τ΄ αχανές το ζωηρό
και στον άνεμο που όλο μας ζυγώνει

σου γητεύω το φιλί το ποθητό

Δραπετεύει το φεγγάρι στο ξενύχτι
συναντά την ηδονή στο πουθενά
την κρατά στην αγκαλιά του μ΄ ένα δίχτυ
και στενάζει με καυτή ανασαιμιά

Την ανάσα σου εισπνέω μ' ένα άνθος
την θωρώ μες απ΄ τον πόθο των ματιών
την εκπνέω μες στα χείλη σου με πάθος
και μεθούμε απ' την δίνη των φιλιών

Είσαι δαίμονας, τ' ανέμου ερωμένη
και δυνάστης, καταιγίδα στ΄ ανοιχτά
μια σειρήνα π' ανασαίνει και προσμένει
ένας φάρος που μας φέρνει πιο κοντά

- Στην Ελένη Γ. ( L.N.E ) -

_ Τάκης Τσαντήλας _

Ανείπωτα - Ποίηση